30-04-2018 Rustig dagje in Delhi

30 04 2018

Na mijn avonturen van gisteren wilde ik vandaag eigenlijk wel een rustig dagje. Dus ik heb een beetje uitgeslapen (8 uur haha). Vanavond zou ik met Sam vertrekken naar Manali, deze busreis zou 15 uur duren!! Dus ik ben rustig mijn rugzak gaan inpakken. Sam’s familie heeft mij echt zoveel cadeautjes gegeven dat het gewoon bijna niet meer in m’n rugzak past! Dus na een paar keer in m’n rugzak te hebben gestaan kan hij dan eindelijk dicht.

Tijdens het uitchecken kom een Australisch meisje tegen, die wat later blijkt boven mij te hebben geslapen in het stapelbed. Ik vertelde haar dat ik nog moest ontbijten en of zij misschien zin had om mee te gaan. Dat hebben we gedaan. We zijn bij een street-food tentje gaan zitten en lekker ontbijt gehad. Kelsie (het Australische meisje) vertelde dat ze het zo heet vond en dat ze ergens naar toe wilden waar een airco is. Dus terwijl we lekker aan het eten waren gingen we opnoemen waar er allemaal airco aanwezig is, zo kwamen we op: een winkelcentrum maar daar hadden we allebei niet zoveel zin in, een café dat is leuk voor even of de bioscoop! Dat leek ons beide wel een goed idee! Dus hebben we afgesproken om om 10 uur weer af te spreken bij de bioscoop om daar de nieuwe film van The Avengers te gaan kijken.

Dat naar de bioscoop gaan bleek echt een top idee! Al houd ik niet echt van actiefilms de hele ervaring er omheen had ik niet willen missen. Voordat de film begint moet je gaan staan en wordt het volkslied gespeeld, dit blijkt verplicht te zijn vanuit de overheid. Ook tijdens de film gaan de mensen echt zo op in de film er wordt geapplaudisseerd, gejuicht en er wordt boe geroepen als de bad guy wint. Al met al was het een leuke ervaring!

Na de bioscoop had ik afgesproken met Ron met wie ik gisteren naar de Taj Mahal was geweest. We hebben ergens gelunchte, was echt een super fancy plek ergens midden in Delhi. Tijdens de lunch vertelde ik Ron over de bioscoop en dat ik het zo raar vond dat het volkslied gespeeld werd voorafgaand aan de film. Ron vertelde dat dit net was ingevoerd en dat hij het er niet mee eens was. Hij vond het te nationalistisch ook vertelde hij dat er steeds meer van dit soort nationalistische wetten bij kwamen en dat vond hij een slechte ontwikkeling.

Elke keer als ik iets wil bestellen wordt er tegen me gezegd ‘weet u het zeker? Het is erg pittig’ haha. Ook dit keer zei de ober dat tegen me maar ik dacht fack it ik bestel het gewoon, nou dat heb ik geweten ook, het was echt heel pittig.

Ron stelde voor om met de metro naar de tempel te gaan. Ook dit was weer een hele ervaring op zich. Zo moet je eerst door de beveiliging en wordt je gefouilleerd, net als in Iran heb je een vrouwen rij en een mannen rij voor de beveiliging.  Ik had natuurlijk net een koffie besteld maar helaas moest ik die weggooien, daar gaat weer 50 cent! Het metrostelsel is heel goed en modern, alleen word je wel weer de hele reis aangestaard!

Ron was zelf ook nog nooit bij de tempel geweest maar wist wel waar we uit moesten stappen. Dus ik besloot hem maar te volgen. Vanaf het metrostation besloten we een Tuk Tuk te nemen naar de tempel. Dus zoals eerder al afgesproken ging ik weer achter een boom staan en regelde Ron een Tuk Tuk. Na een paar minuten gebaarde hij naar mij dat ik mocht komen en vertelde hij me heel trots dat het maar 50 rupee is. Dus wij stapte heel blij in de Tuk Tuk om vervolgens 4 minuten later erachter te komen dat de tempel op maandag gesloten is. Dat was wel ff een tegenvaller. Dus we spraken af om op 6 mei, als ik weer terug ben in Delhi, nog een keer naar de tempel te gaan.

Vervolgens reden we met de Tuk Tuk weer terug naar het metrostation. En wat bleek de tempel was serieus 200 meter vanaf het metrostation. Maar omdat hij wat verder van de weg afstaat hadden we hem niet gezien. Gelukkig konden we er wel hard om lachen.  

Om dan toch maar de tijd te doden gingen we naar een koffiebar om mensen te kijken en koffie te drinken.

Die avond zouden Sam en ik vertrekken naar Manali. Tijdens het boeken van de tickets werd ons verteld dat de reis ongeveer 12 uur zou duren (uiteindelijk heeft de reis 15 uur!!!! geduurd) gelukkig was het wel een luxe bus waarin we bijna languit konden liggen.

De buschauffeurs in India weten niet echt wat anticiperen inhoudt. Zo trekken ze steeds heel hard op en remmen ze vaak op het laatste moment. Ook halen ze auto’s alsof we met z’n alle in een Renault Clio zitten. Het is hier ook gebruikelijk om te toeteren voordat je iemand inhaalt. Dit alles maakte het niet echt makkelijk om te kunnen slapen. Maar gelukkig had ik wat podcasts om mijn telefoon gedownload, dus ik heb lekker de hele busreis kunnen luisteren naar een discussie over of de atoombom nou wel of niet het ergste wapen is dat er bestaat.