Business class naar Muscat

7 mei 2018 - Muscat International Airport, Oman

​7-05-2018                            Food!

Vandaag is het alweer de dag van vertrek. Na die vijf dagen in Manali te zijn geweest viel het me pas op hoe vies en lawaaierig Delhi eigenlijk is.

Om 16 uur vertrekt m’n vliegtuig naar Oman waar ik een overstap van 4 uur zal hebben. Sam heeft voorgesteld om me naar het vliegveld te brengen. Maar zoals alle Indiërs komt ook Sam me een half uur later dan afgesproken mij ophalen, vervolgens is het ook nog eens superdruk in de stad waardoor we er 20 minuten langer over zullen doen om bij het vliegveld te komen. Ik zit dan natuurlijk helemaal in de stress!

Gelukkig komen we op tijd aan op het vliegveld. Sam vraag voor dat hij weg rijdt nog of ik de SIM-card die ik van hem gekregen heb zou willen teruggeven (neeeee! Daar gaat mijn internet!). Ik geef hem de SIM-card en we zeggen elkaar gedag.

Even later loop ik met mijn grote gele backpack en mijn kleine rugzak naar de terminal toe. Om de terminal binnen te mogen moet je je ticket en paspoort laten zien. Laat ik nou net vergeten zijn om mijn E-ticket te downloaden. Ik dacht ‘ik heb toch internet dus dat doe ik straks wel’. Nu heb ik alleen een screenshot van het E-ticket maar daar staat mijn naam niet op, dom dom!

Gelukkig mag ik de terminal wel binnen, maar dan komt het volgende probleem, om in te kunnen checken heb je ook je E-ticket nodig. Dus ik probeer verbinding te maken met de WIFI van het vliegveld. Dat lukt niet.

Na een half uur bij de informatiebalie te hebben gestaan kan ik dan eindelijk mijn E-ticket downloaden.  

Gelukkig was het niet heel druk bij de incheckbalie en werd ik zelfs meteen geholpen. Achter de balie zaten een man en een vrouw van rond de 30. Ze waren heel vriendelijk en moesten een beetje lachen om hoe ik alle losse bandjes van mijn backpack aan elkaar knoopte om zo te voorkomen dat hij ergens achter zou blijven hangen. De vrouw achter de balie vroeg waar ik graag zou willen zitten. Ik zei dat het me niet zoveel uitmaakte maar als ik dan toch mag kiezen dan het liefst aan het gangpad. Nadat ik dat had gezegd verscheurd de mevrouw mijn ticket, ‘shit dat was het verkeerde antwoord haha’.

Na een tijdje kreeg ik mijn nieuwe ticket en bleek ik op stoel 19 te zitten met extra beenruimte en aan het gangpad! Ik bedankte haar en legde mijn backpack op de band. Ik ging weg met 8 kg en nu woog mijn backpack bijna 12 kg, dat moet komen door allee bruidsschatten die ik gekregen heb (haha grapje!!)

Nu begon het lange wachten op het vliegveld. Volgens mij hebben de meeste mensen een hekel aan het wachten op een vliegveld, ik vind dit altijd superleuk!! Je ziet zoveel verschillende mensen, de een gaat op vakantie de ander gaat op zakenreis. Ook zijn er zoveel verschillende dure winkels, winkels waar ik normaal nooit zou komen. Ik verbaas me dan altijd over de prijzen, wie betaald er nou 1200 dollar voor een handtas!!

Na anderhalf uur rond te hebben gelopen is het tijd om naar de gate te gaan. Voordat je mag wachten bij jou gate moet je je ticket nog een keer laten scannen. Toen ik dan eindelijk mijn ticket langst de scanner moest halen begon het ding te piepen. Shit dacht ik, wat nu weer! Een Indische man pakte mijn ticket en zei: ‘mevrouw u bent geüpgraded naar businessclass, ik zal even uw nieuwe ticket uitprinten’. Ik dacht dat dit alleen in films gebeurde hahah!!

Niet veel later werd er begonnen met boarden, nu mocht ik als eerste het vliegtuig betreden (meestal ben ik als laatste haha). Ik blijk op stoel 1A te zitten. Ik voelde me zo niet op m’n plek hier. Ik was net gisteren, na een busreis van 15 uur teruggekomen uit Manali, ik had al een week niet meer fijn kunnen douchen (geen warm water) en de kleren die ik aan had droeg ik ook al voor de zevende keer (heb ze in de tussentijd al wel een keer met de hand gewassen 😉)

Toen we bijna klaar waren om te boarden kwam er nog snel een wat dikke man van rond de 30 naast me zitten. De man blijkt Ebrahim te heten en hij komt uit Bahrein. Hij oogde moe en niet fit, hij vertelde dat hij gisteren was wezen stappen in Delhi en dat hij pas om 6 uur thuis was. Hij had dus een flinke kater en ging ook meteen knock-out na het opstijgen.

Ik heb me de eerste 30 minuten uitgeleefd met alle knopjes die ik had om mijn stoel te bedienen. Zo kon ik languit liggen, ik kon een voetenbankje tevoorschijn toveren en ik kon m’n stoel om hoog en naar beneden doen.

Niet veel later kwam de stewardess met een gin met watermeloen aanzetten, ook kreeg ik een super lekkere kop koffie en wat dadels (mmmm!) Ook vroeg ze wat ik wilde eten, ik had keuze uit drie gerechten. Een daarvan was kip nog iets, ik dacht ‘kip is altijd goed!’

Na 10 minuten kreeg ik m’n eten met echt servies, bestek en een heerlijk glas wijn! Ik begon meteen te eten en het was superlekker. Even later kwam de stewardess weer naar me toe en vroeg ze ‘zal ik het hoofdgerecht nu komen brengen’. HOOFDGERCHT!!?? Ik dacht dat ik dat net had gehad.

Het hoofdgerecht bestond ook uit kip alleen was het een beetje heet en tijdens deze reis ben ik erachter gekomen dat mijn buik daar niet zo van houdt 😉.

Na het eten kwam Ebrahim ook weer bij uit z’n coma en raakte we een beetje aan de praat. Hij vertelde dat z’n vader ambassadeur van Bahrein was in India. Ook vertelde hij dat hij niet kon wachten tot dat hij thuis was want zijn nieuwe Bentley was klaar. Hij had net een nieuwe Bentley sportmodel gekocht met 610 pk, er waren er maar 16 van geproduceerd !!! ik heb niet heel veel verstand van auto’s maar deze auto heeft vast een fortuin gekost!

Even later vroeg hij waar ik vandaan kwam. Ik vertelde dat ik uit Nederland kwam en vroeg of hij daar al eens was geweest. Hij vertelde dat hij bij een soort van rotherrie club zat en dat ze elk jaar met een grote groep mannen naar Europa komen om daar een toertocht te maken met hun auto’s. En zo was hij wel eens in Nederland geweest. Ik vroeg hem of ze dan die auto’s in Nederland huurde, hij moest lachen en zei ‘nee we vliegen onze auto’s naar Europa en gaan dan rondtoeren’. Ik weet dat dit met paarden kan maar auto’s! Ik vroeg aan hem wat voor auto’s hij dan allemaal had hij bleek en Ferrari, Lamborghini, Mercedes en een Ascalade te hebben. Maar zei hij soms dan rijd ik ook in een gewone pick-up truck, ik grapte ‘een Doge Ram zeker’ hij begon hard te lachen ‘ja inderdaad!’ Een gewone pick-up truck noemt hij dat. Hij had wel filmpjes op z’n telefoon die wilde hij wel even laten zien als we geland waren.

Niet veel later lande we in Muscat Oman, dit is by far het mooiste vliegveld waar ik ooit ben geweest. Alles is van marmer en overal waar je loopt kun je je zelf zien in de weerkatsing. Voordat we het vliegveld op mogen moeten we weer eerst door de beveiliging.

Na dit alles stelt Ebrahim voor om naar de lounge te gaan. Ik begin te lachen en zeg ‘we kunnen toch ook gewoon ergens even koffiedrinken?’. Hij stemt daarmee in en we gaan naar een soort van Starbucks waar ik een cappuccino bestel en hij een water. Ik had eerder mijn creditcard (lees studente creditcard met een limiet van 1000 euro haha) te pakken dan hij en geef het aan de vrouw achter de balie (ik vind mezelf een zeer geëmancipeerde vrouw haha). Hij moest lachen en zei dat hij het zou betalen. Hij legde uit dat doordat hij in een van de golfstaten woont hij geen belasting hoeft te betalen over deze aankopen. Ik bedank het vriendelijk en we gaan aan een tafel zitten. Hier laat hij foto’s zien van de toertochten die hij heeft gemaakt. Ik grap of hij geen fysiotherapeut nodig heeft tijdens die toertochten. Tot mijn grote verbazing ging hij hier heel serieus op in. We hebben nummers uit gewisseld en niet veel later moest hij naar zijn gate om zijn vliegtuig naar Bahrein te halen.

Ik heb nog vaak moeten lachen om deze ontmoeting.

Nog geen vijf minuten nadat Ebrahim was vertrokken kwam er een Engelsman naar me toe en vroeg of hij misschien zijn telefoon kon opladen aan mijn tafel, er was namelijk een oplaadpunt aan mijn tafel. Ik zei dat het mag maar dat ik bang was dat ze het niet deden. Dit bleek inderdaad te kloppen. Uit het niets zei hij opeens kom jij uit Amerika of Nederland, ik moest erg lachen om deze vraag maar tegelijkertijd vraag ik me af of ik dit als een compliment of belediging moet opvatten haha!!

Ik vroeg of hij er misschien bij wilde komen zitten, dat deed hij vervolgens. Hij vertelde dat hij samen met zijn dochter onderweg was naar Indonesië. Ik ging er meteen vanuit dat het om een gezellige vakantie ging maar dit bleek niet het geval. Hij vertelde dat zijn vrouw uit Indonesië kwam en dat haar familie was omgekomen tijdens de tsunami van 2004. Nu 14 jaar later zijn pas de overlijdensaktes van de familieleden klaar en moet er een familielid komen om ze op te halen of ondertekenen. Omdat zijn vrouw 6 jaar geleden was overleden aan de ziekte ALS, moest zijn dochter deze documenten ondertekenen.   

Soms dan voel ik me echt zo’n ‘sociale praatpaal’ haha. Ik heb een tijdje nagedacht over waarom ik het reizen zo leuk vind en ik ben tot de conclusie gekomen dat het niet zo zeer de plaatsen zijn die ik bezoek of de culturen die je tegen komt. Nee het zijn de mensen die je ontmoet. Zo kom je mensen tegen die al 4 jaar aan het reizen zijn en de meest bijzondere verhalen te vertellen hebben maar ook zo’n veel te rijk persoon uit Bahrein vind ik super interessant om tegen te komen. Dit zijn allemaal mensen die ik in mijn ‘gewone’ studente leven niet zal tegen komen.

Van reisblog naar fotoboek
Laat een prachtig fotoboek afdrukken van je verhalen & foto's. Al vanaf € 21,95.
reisdrukker.nl

Foto’s