26 04 2018 Dag van vertrek

De dagen voorafgaand aan de reis was ik onbewust toch wel zenuwachtig. Dacht ik tijdens mijn reis naar Iran nog dat het helemaal geweldig zou worden, denk ik tijdens de reis naar India alleen maar aan alle dingen die mijn niet aan zullen staan. Zo ben ik bang dat het er vies is, dat de mensen niet vriendelijk zijn (of juist heel needy) en dat ik bang ben dat ik ziek word en daardoor geen vakantie heb.

De dag voor vertrek heb ik Sam nog even gesproken en hij was zo enthousiast dat het aanstekelijk heeft gewerkt. Hij vertelde heel blij dat hij een SIM kaart voor me gekocht had en dat hij al tickets had geboekt om naar de taj mahal de gaan.

Mama heeft mijn vanochtend naar Schiphol gebracht, super lief van d’r want we moesten al om 6 uur weg. Onderweg stonden we natuurlijk nog in de file. Hierdoor kwamen we een uur later dan gepland aan op Schiphol, maar autistisch dat ik ben was ik nog ruim op tijd. Mama en ik hebben nog even snel een cappuccino gedronken en ik had nog even wat Inianse rupees gehaald, want zoals altijd was ik weer te laat met het bestellen.

Bij het inchecken kwam ik erachter dat we een tussenlanding hebben in Damman, Saudi-Arabia. Laat dat nou net een land zijn waar ik graag nog een keer naar toe wil. Na het inchecken en de douane heb ik nog even een cadeautje voor Sam gekocht om vervolgens naar de gate toe te gaan. Hier zaten voornamelijk mannen en de vrouwen die er waren die droegen een hoofddoek of een boerka. Ik was blij dat ik mijn wijde comfy kleren en sjaal had meegenomen.

In het vliegtuig zat ik naast Jabe Dawood. Hij kwam oorspronkelijk uit saudi-arabië waar die, hoe kan het ook anders, voor een oliemaatschappij werkte. In de jaren 80 is hij naar Amerika verhuisd en sindsdien woont hij in Louisiana met zijn 2 dochters die van mij leeftijd zijn. Jabe verteld me dat hij met pensioen is, daarop kijk ik hem vragend aan, want zo oud ziet hij er helemaal niet uit. Dus Hollander dat ik ben vraag ik ‘maar hoe oud bent u dan?’. Hij lacht en zegt: ‘dat is een grappig verhaal, ik weet niet hoe oud ik ben. In mijn paspoort ben ik in 1956 geboren maar dit klopt niet ik kom namelijk uit 1963’. Dit had ik nog nooit gehoord! Maar doordat hij op papier ouder is kon hij vroeg met pensioen, geniaal!!!.

Verder vertelt Jabe tijdens de vlucht dat hij geloofd in de illuminatie en hoe 9/11 een complot was. Ik vind dit soort verhalen altijd heel fascinerend om aan te horen, of ik er nou in geloof of niet. Na een half uur voornamelijk naar een monoloog vanuit Jabe te hebben geluisterd zegt ‘hij als je liever muziek wilt luisteren moet je het zeggen dan zal ik ophouden, ik kan hier namelijk uren over praten’. Dit was voor mij het teken om vriendelijk te lachen en op de televisie voor me te kijken wat het entertainment is.

Tijdens de vlucht heb ik de film Elizabeth, the golden age gekeken. Deze film gaat over Queen Elizabeth I die na bloody mary aan de macht was en tevens protestant was ten tijden was de Spaanse inquisitie.

Na de film vertelde Jabe dat hij de vader kent van de man die achter hem zat. 5 minuten later was ik hem kwijt. Jabe blijkt het hele vliegtuig te kennen, heb ik weer.

Jabe verteld dat hij nog wel vrienden in India heeft wonen en dat als ik tegen problemen aan loop hij die mensen wel kan contacten, vanuit mijn eerdere reis naar Iran weet ik dat dit ook echt waar is. Dus het leek me verstandig om de boot een beetje af te houden.

We zijn net langs Mosul gevlogen, tot een paar jaar terug wist ik niet van het bestaan van Mosul af maar door de oorlog in Syrië weet ik dat dit geen prettige plek is op dit moment. Op dit moment vliegen we over Bagdad ook niet ‘the place to be’ nu.

Het laatste stuk van de vlucht hebben we veel last van turbulentie, het is alsof je in een botsauto zit. Na afloop sprak ik een praat grage stewardess die zoals ze zelf zegt ‘voor geen goud uit het vliegtuig zou stappen in Damman’. Die stewardess verteld dat ze het een vreselijke vlucht vond, mensen moesten kotsen en al het eten was uit de trollies gevallen. En nu moet ik nog 2 vluchten voordat ik überhaupt in India ben.

30 minuten voor de landing in Damman wordt er omgeroepen dat je, als je het vliegtuig verlaat, alcohol moet inleveren. Zo zegt de stewardess: ‘controleer ook even uw zakken voor het geval dat daar nog flesjes alcohol in zit’

Over een half uur landen we in Damman en zal Jabe het vliegtuig verlaten en ik ben benieuwd wie ik dan naast me heb zitten.

Eenmaal geland in Damman verlaat Jabe het vliegtuig en hij geeft mij zowaar een hand. En nu wordt het chaotisch. Doordat we veel turbulentie hebben gehad en dus hebben veel mensen moeten overgeven (iel) hierdoor moet het vliegtuig opnieuw schoongemaakt worden. De passagiers die door reizen naar Oman mogen het vliegtuig niet verlaten. Ook moet er tot 3 keer toe geteld worden of niemand toch stiekem het vliegtuig heeft verlaten. Je denkt ‘ooh ff mensen tellen hoe moeilijk kan het zijn?’. Maar mensen kunnen dus echt niet luisteren iedereen gaat naar de WC dus elke keer zijn er mensen kwijt. Ook ontstaat er discussie of een baby nu wel of niet telt als passagier dus moet je die wel meetellen of niet.