29-04-2018 Tripje naar de Taj Mahal

29 april 2018 - Agra, India

29 04 2018

Gisteren heb ik samen met Sam en ticket gekocht om een dag trip naar de Taj Mahal te maken. Sam had geen zin om een hele dag onderweg te zijn dus hij haakte af. Hier was ik stiekem wel een beetje blij om want Sam werd een beetje zwaar op de hand. Zo wilde hij alles graag plannen en probeerde hij mij heel erg te beschermen. Zo zei hij dat ik maar beter geen slippers kon dragen want er zou iemand op mijn tenen kunnen staan, ook wilde hij mij helpen bij het oversteken van de straat door telkens auto’s tegen te houden.

Maar vandaag ga ik dus naar Agra. Ik moest om 5 uur op omdat de bus om 6 uur zou vertrekken vanuit een centraal punt in de stad. Dus ik liep heel braaf om kwart over 5 alleen door Delhi (best een beetje spannend). Er lagen wat zwervers te slapen op de straat, er liepen veel straathonden (had ik nou toch maar die rabiës prik gehaald) en er liepen natuurlijk koeien rond. Verder waren er niet zoveel mensen. Gelukkig kon ik wel een tuk tuk vinden. De man vroeg 250 rupee maar dat is veel te duur dus ik liep heel zelfverzekerd weer weg. Toen kwam er nog een andere man op me af hij zou het voor 200 honderd doen, maar dat is nog steeds te veel. Dus ik liep weer verder en uiteindelijk vond ik een man die het voor 150 rupee zou doen. Dus ik in de tuk tuk, maar nu blijkt de man niet te weten waar hij moet zijn. Dus ik heb hem ook nog eens zelf met google maps naar de plek moeten sturen.

Eenmaal bij de bushalte aangekomen was ik natuurlijk op tijd maar in India is op tijd te vroeg. Dus ik begon al te twijfelen of ik wel op de goede plek was, maar gelukkig kwamen er nog 2 jongens aan gereden die ook met deze bus mee moesten. De jongens blijken uit het zuiden van India te komen en zijn in Delhi om stage te lopen op een advocatenkantoor.

Niet veel later kwam de bus eraan, gelukkig. Toen ik in de bus stapte zag ik dat er echt alleen maar Indiërs in de bus zaten en dat ik dus de enige toerist van buiten India was. Maar al snel werd ik een beetje het zorgen kind van de groep.

Het duurt 3 uur om van Delhi naar Agra te gaan en gelukkig hechten de Indiërs veel waarden aan eten dus onderweg hebben we twee keer gestopt om te ontbijten. Een ontbijt hier is niet gewoon even snel een boterham nee eigenlijk eten ze hier drie keer per dag avondeten. Maar voordat je mag eten moet je eerst naar het toilet om je te wassen. Ook krijg je geen bestek en moet je alles met je handen eten. Dus je zult net zien dat ik mooie lange nagels heb en dat het ontbijt bestond uit rijst met curry. Ik heb dus nog twee uur lang de curry onder mijn nagels vandaan kunnen halen, padkos zou mama zeggen.

Tijdens dit dag tripje gingen we eerst naar de heiligste tempel van de hare Krishna. Het bestond uit drie gebouwen waar je van de oudste 1500 jaar oud was. Wel is het een paar keer gerenoveerd omdat hij door verschillende oorlogen beschadigd is geweest.

Voordat we bij de tempel aankwamen moesten we eerst door smalle vieze steegjes lopen waarbij het riool open en bloot door de straat liep. Ik dacht bij me zelf ‘kom Laura niet zo zeuren hoort erbij’ maar even later kwamen de jongens die ik eerder in Delhi had ontmoet (Ron and John, ze hebben eigenlijk Indiase namen maar die kon ik niet onthouden dus ik mocht ze zo noemen haha) naast me lopen en die zijde gelukkig dat ze dit ook super goor vonden en dat ze dit nog niet eerder hadden gezien. Ron en John zien er ook best wel en beetje kakkerig uit dus ik denk dat ze inderdaad nog niet vaak in dit soort wijken zijn geweest.

Voordat we de tempel in mochten moesten we weer de schoenen uit doen, dit vind ik zo vies!! Het is trouwens niet alleen vies het is ook gewoon mishandeling het is buiten namelijk 40+ graden dus de vloer, die van mooi zwart wit marmer is, is super heet!! De tempel zelf is super kitsch. Alle afbeldingen van hun heiligen bestaan uit poppen met zilveren mantels om. De popen zien er trouwens een beetje uit als muppets. Iedereen gaat voor zo’n pop op de knieën en kust dan de vloer (IEL!!) dat doe ik dus niet. Als je dan de tempel verlaat krijg je een soort van snoepje (beetje hetzelfde als wat bij ons het avondmaal is) ook dit durf ik niet op te eten.

Na het tempel avontuur gaan we weer verder met de bus. Ik vraag aan de ‘reisleider’ hoe lang we in de bus moeten zitten hij zegt 5minuten ondertussen weet ik dat je dat met een korrelzout moet nemen want 5 minuten betekend eigenlijk een half uur tot een uur hier.

Voordat we naar de Taj Mahal zouden gaan, gaan we eerst naar een Mongools fort. Dit is een supermooi fort alleen is het zo warm dat ik er niet echt van kan genieten ik liep de hele tijd van schaduw naar schaduw. Onder tussen waren de mensen van mij groep wat opener naar mij geworden en nu opeens wilde iedereen met mij op de foto (Awkward!). Dus nu hebben die families een foto van een blond, verbrand en bezweet meisje uit Nederland, ik hoop dat ze er blij mee zijn haha!

Na het fort gingen we eerst lunchen in een hotel. Doordat ik de enige blanke was dacht het hotel natuurlijk dat ik een gast was in plaats van dat ik bij de Indische gang hoorde. Het eten bestond wederom uit curry met sla en naan. Stiekem hoopte ik dat er bestek was want ik had geen zin om bij de Taj Mahal nogsteeds bezig te zijn om mijn lunch onder mijn nagels vandaan te halen. Maar gelukkig was er een vrouw die mij zag struggelen met het eten en zij heeft mij uit medelijden maar een lepel gegeven haha.

Na de lunchen moesten we ‘verplicht’ naar een marmer winkel. Alle Indiërs kregen gewoon een rondleiding maar omdat ik blank was moest ik naar een aparte kamer. Tijdens m’n hele reis door India heb ik nog niet veel blanke mensen gezien. Maar nu weet ik waar ze de hele tijd waren namelijk in die aparte kamer! OMG de hele kamer zat vol met blanke mensen die naar een presentatie moesten kijken over marmer. En na afloop werd er natuurlijk van je verwacht dat je ook wat zou kopen. Maar ik ben natuurlijk een arme student dus ik was in niks geïnteresseerd. Na dat ik vriendelijk maar toch duidelijk heb gezegd dat ik niks ging kopen ben ik de kamer uitgelopen. Op de gang kwam ik Ron en John weer tegen, ze waren me kwijt en vroegen waar ik geweest was. Dus ik vertelde mijn verhaal en Ron en John waren wel geïnteresseerd en gingen dé kamer binnen. 5 minuten later waren ze weer buiten en hadden ze allebei iets gekocht.

Nou hè hè eindelijk gaan we dan naar de Taj Mahal. Natuurlijk omdat ik een buitenlander ben moet ik meer betalen. Zo betaald een Indiër 60 rupee en moet ik als Nederlander 1000 rupee betalen! Maar ik ben er nu toch dus niet zeuren en gewoon doen. Ik werd uit mijn India groep gehaald want ik moest naar een speciale ticket counter daar stonden meteen ook 10 mannen die mij wel wilde rondleiden. Ik heb ze vriendelijk toch duidelijk gezegd dat dat niet nodig was. Dit alles duurde best een tijdje en toen ik eenmaal klaar was was ik natuurlijk mijn groep kwijt. Op dat moment kwam ik er achter dat alle Indiërs toch wel veel op elkaar lijken en dat ik ze dus niet zomaar zou herkennen. Dus ik liep (een beetje ongerust) naar de rij van de beveiliging (hier moet je door heen voordat je de Taj Mahal mag bezoeken). Ik mag dan de Indiërs van mijn groep niet herkennen gelukkig herkennen ze mij (de grootte Nederlandse reus) wel. Terwijl ik langs de rij liep begonnen er opeens 20 mensen te roepen en te zwaaien, dat was mijn groep!

Eenmaal binnen mocht ik via een short-cut naar de Taj Mahal. Onderweg moest ik weer 10 keer met mensen op de foto. Eenmaal in de Taj Mahal was ik een beetje teleurgesteld, zo mooi als dat hij van buiten is zo lelijk is hij vanbinnen. Het is er donker en warm en je ziet niet zoveel omdat er een marmeren muur om de tombe heen staat (later vertelde iemand me dat het ook nog eens een replica is).

Eenmaal buiten heb ik even gewacht tot dat Ron en John ook klaar waren. Zij stelde voor om even ergens een biertje te gaan drinken, daar zeg ik natuurlijk geen nee tegen! Dus wij hebben een restaurantje op gezocht en hebben daar lekker binnen in de airco een BIER gedronken (ze kennen geen kleine flesjes). Na een minuut of 10 werd John gebeld door de reisleider of de foreign lady (aka Laura) bij hun was want ze waren mij kwijt. Super lief toch!

Na het biertje gingen we terug naar de bus en heb ik de hele terugreis lekker geslapen tot dat Ron mij wakker maakte om te zeggen dat we er bijna waren.

Aangekomen op de plek waar we vanochtend ook werden opgehaald bood Ron aan om een Tuk Tuk te regelen omdat ik anders weer het drie dubbele zou moeten betalen. Dus ik ben achter een boom gaan staan en Ron en John hebben een Tuk Tuk geregeld. Eenmaal in de Tuk Tuk wist de man niet zo goed waar hij naar toe moest en hij sprak eigenlijk geen Engels. Dus heb ik hem geprobeerd te navigeren via Google-Maps. Onder tussen begon hij te vertellen (in slecht Engels) dat zijn dochter ziek was en dat hij geld nodig had. Had ik trouwens al verteld dat het 22 uur was. Dus ik begon hem wel een beetje te knijpen. Ik negeerde hem een beetje en probeerde hem te navigeren. Dat lukte niet echt goed, we komen uit in een donker steegje waar alleen 2 koeien, 3 straathonden en 1 zwerver zijn. Ik vertelde tegen de Tuk Tuk meneer dat we hier rechtsaf moeten maar de weg was geblokkeerd en de Tuk Tuk kon niet verder. Ik dacht bij mij zelf ‘kom Laura nu moet je niet in paniek raken maar logisch blijven nadenken’. Ik gaf de Tuk Tuk meneer zijn geld, zoals Ron had afgesproken en ik sprong uit de Tuk Tuk en zetten het op een lopen. De Tuk Tuk meneer riep me nog na dat ik meer moest betalen maar ondertussen was ik gelukkig al achter de blokkade en kon hij dus niet meer bij me komen. Ik riep nog dat hij niet moest zeuren en dat hij mij niet eens naar m’n hostel had gebracht! Ik dacht bij mijzelf ‘ik ga wel lopen!’

Gelukkig was het niet zo ver en was de weg vrij druk, iets wat ik als semi veilig beschouw. Tijdens het lopen bedacht ik me dat ik nog helemaal niet gegeten had en dat ik misschien maar even wat bananen moest kopen. Dus ik loop naar een groentekraampje en vraag op 10 bananen. De vrouw vroeg om 50 rupee en ik keek haar een beetje vreemd aan. Naast mij stond een politieagent en ik zei zo tegen hem ‘dat is best duur voor bananen toch…?’ hij lachte naar me en zei ‘ja dat is best duur’. Dus ik zei tegen de vrouw van de groentekraam ‘ik ga wel naar je buurman, doei’. Uiteindelijk kreeg ik toch die bananen voor 20 rupee!

Na deze avontuurlijke avond vond ik me best een stoerwijf! Maar dit heeft me wel 10 jaar van m’n leven gekost!  

Foto’s

1 Reactie

  1. Fred:
    11 mei 2018
    Super story! Volgende keer geen prijs meer afspreken. Het is 20 rupee per kilometer. Check de afstand op maps. Afrekenen en wegwezen. Of zoals ik: koop een motor haha. En lekker doorschrijven hoor. Heerlijk!!